4- หากการหล่อเป็นอาชญากรรม คุณจะมีความผิดตามข้อกล่าวหา

“คุณบอกว่าจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่านั่นเป็นเรื่องโกหกก็ไม่รู้” ฉันถามจี้ ลูคัสถอนหายใจแล้วก็เบ้หน้า กุมซี่โครงตัวเองไว้ เออ ท่าทางจะเจ็บน่าดู ฉันคงจะเห็นใจเขามากกว่านี้ถ้าไม่ต้องมาเสียเวลาหลายชั่วโมงตอบคำถามน่าอึดอัดใจในห้องฉุกเฉิน ฉันค่อนข้างแน่ใจว่ามีพยาบาลอย่างน้อยหนึ่งคนที่คิดว่าฉันขับรถชนเขา เอาจริงๆ นะ ฉันก็อยากให้มันเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน อย่างน้อยฉันก็คงจะสะใจกว่านี้ โอเค นั่นก็โกหกไปหน่อย ฉันไม่ขับรถชนเขาจริงๆ หรอก แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะแอบฝันกลางวันถึงมันนิดๆ หน่อยๆ ไม่ได้นี่นา

“เอาจริงดิ” ฉันคาดคั้น

“ฉันรู้ว่าตอนนี้คุณกำลังรู้สึกแย่ แต่ฉันคิดว่าฉันสมควรได้รับคำอธิบายนะ โดยเฉพาะถ้าฉันต้องยอมทิ้งวันลาป่วยมาเล่นเป็นพยาบาลให้คุณไปอีกยี่สิบสี่ชั่วโมง” ลูคัสพยักหน้าอย่างเจ็บปวด

“คุณพูดถูก ผมเข้าใจ มันแค่... ไม่น่าพูดถึงเท่าไหร่” เขาเริ่มเล่าเรื่องราวเมื่อเย็นของเขาให้ฟัง ไล่เรียงทุกอย่างมาจนถึงตอนที่สลบไปในลานจอดรถ ฉันนั่งฟังเงียบๆ พอเขาเล่าจบ ฉันก็ผิวปากแผ่วเบา

“โห แล้วฉันนึกว่าครอบครัวฉันเจ้ากี้เจ้าการแล้วนะ เรื่องของคุณนี่เอาไปทำเรียลลิตี้โชว์ของตัวเองได้เลย” ฉันออกความเห็น เขาแค่จ้องหน้าฉัน ฉันเลยยักไหล่

“อะไรล่ะ ก็แค่พูดเฉยๆ” เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ฉันเลยพูดต่อ

“งั้น... ก็คงพอจะอธิบายได้ว่าทำไมคุณถึงกลับบ้านไม่ได้ ฉันเดาว่าพ่อแม่คุณรู้ที่อยู่คุณสินะ พนันได้เลยว่าคุณคงอยากทำเหมือนฉันที่ไม่เคยให้ที่อยู่กับที่บ้าน” ฉันพูดติดตลก เขาเลิกคิ้ว

“คุณไม่เคยบอกที่บ้านเหรอว่าอยู่ที่ไหน” เขาถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ ฉันยักไหล่อีกครั้ง

“ครอบครัวฉันไม่ค่อยมีขอบเขตเรื่องส่วนตัวน่ะ นี่เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดที่จะรับประกันความเป็นส่วนตัว แล้วก็ไม่ใช่ทั้งครอบครัวหรอกนะ ลูกพี่ลูกน้องคนโปรดของฉันมีที่อยู่ฉัน เผื่อไว้สำหรับกรณีฉุกเฉิน” ฉันอธิบายเพิ่มเติม

“อ้อ ครับ” ลูคัสตอบรับ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

“คือ... ผมรู้ว่าผมไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะขอความช่วยเหลืออะไรเพิ่มได้อีก คือคุณคงจะช่วยชีวิตผมไว้ แล้วก็-”

“คงจะเหรอ” ฉันพูดแทรกพลางเลิกคิ้ว

“ฉันช่วยชีวิตคุณไว้เต็มๆ เลยต่างหาก พนันได้เลยว่าแถวนี้ต้องมีกล้องวงจรปิดให้ฉันไปขโมยฟุตเทจมาเก็บไว้เป็นหลักฐาน เผื่อคราวหน้าคุณนึกอยากจะทำตัวงี่เง่าอีก” ฉันว่า

“เยี่ยมเลย” เขาตอบเสียงเรียบ

“ทีนี้ เรื่องที่จะขอร้อง-”

“โอ๊ย เรายังคุยกันไม่จบ” ฉันขัดขึ้นมาอีก ยังคงพูดต่ออย่างติดลม

“ว่าแต่คุณมีปัญหาอะไรกันแน่ อะไรทำให้คุณคิดว่า ‘โอ้ ฉันจะไปวิจารณ์ชุดของผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้แล้วก็บุกรุกความเป็นส่วนตัวของเธอเล่นๆ ดีกว่า แค่เพราะว่าฉันทำได้’ คุณคิดว่าแค่เพราะหน้าตาเป็นแบบนี้ จะทำอะไรก็ได้กับส่วนนี้บนใบหน้าคุณงั้นเหรอ” ฉันโบกมือไปแถวๆ ปากของเขาอย่างไม่เจาะจง ลูคัสกะพริบตามองฉันอย่างงงงัน

“เดี๋ยวนะ... นี่คุณกำลังด่าหรือชมผมกันแน่ ผมไม่แน่ใจ” ฉันถลึงตาใส่ แย่ล่ะ เผลอพล่ามเพลินไปหน่อย

“ครับ” เขาพูดอย่างระแวดระวัง “เอาเป็นว่า ช่างมันเถอะ ผมต้องขอร้องอะไรอย่างหนึ่ง ผมขอพักที่บ้านคุณได้ไหม แค่จนกว่าผมจะไม่ต้องมีคนคอยดูแลแล้ว” เขาถาม สีหน้าดูทั้งกังวลและคาดหวัง

“นี่คุณต้องล้อฉันเล่นแน่ๆ” ฉันพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ ลูคัสไม่สะดุ้งสะเทือน เขาเพียงแค่รอ สีหน้าจริงจังสุดๆ ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น

“คุณต้องมีทางเลือกที่ดีกว่าการมานอนโซฟาบ้านฉันสิ โรงแรมก็ได้มั้ง หรือที่ไหนก็ได้ อะไรก็ได้!” ฉันพูดอย่างสิ้นหวัง เขาส่ายหน้า

ผมไม่รู้ว่ากระเป๋าสตางค์อยู่ไหน ผมว่าน่าจะทำตกตอนที่... ตอนที่เกิดเรื่องวุ่นวายกับที่บ้านน่ะ พรุ่งนี้เช้าผมโทรหาธนาคารจัดการได้ แต่ว่านี่มันกลางดึกแล้ว” เขาบอกฉันเหมือนไม่ได้ช่วยอะไรเลย ราวกับว่าฉันจะลืมได้งั้นแหละว่านี่มันกลางดึกบ้าบอคอแตก เฮอะ! ฉันครางออกมาพลางฟุบหน้าผากลงกับพวงมาลัย เฉียดแตรไปนิดเดียว ฉันเค้นสมอง พยายามคิดหาทางเลือกอื่น ทางไหนก็ได้ บ้าชะมัด ฉันเกลียดการเป็นคนดีจริงๆ ฉันไม่อยากช่วยเขา ไม่อยากมานั่งดูแลไอ้ทึ่มน่ารำคาญนี่ และที่แน่ๆ คือไม่อยากให้เขาเข้าบ้านฉัน แต่แค่คิดว่าจะต้องปล่อยเขาไปคนเดียวทั้งที่บาดเจ็บ เหนื่อยอ่อน แล้วก็ถังแตก... มันก็ทำให้ฉันรู้สึกปั่นป่วนในท้องไปอีกแบบ นี่มันเป็น วันที่ ห่วยแตก ที่สุดในชีวิต อย่างเป็นทางการเลย

ฉันจอดรถหน้าอพาร์ตเมนต์ ดับเครื่อง แล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างสุดแสนจะดราม่า

“คุณไม่เห็นต้องทำเหมือนว่านี่เป็นวันสิ้นโลกเลยนี่” ลูคัสพูดจากเบาะข้างคนขับ

“การที่ผมมาขอนอนโซฟาคุณสักพักมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ” ฉันกลอกตา

“ถ้าคุณเกลียดชุดที่ฉันใส่ล่ะก็ คุณจะต้องเกลียดอพาร์ตเมนต์ฉันแบบมากๆๆๆ แน่” ลูคัสเลิกคิ้ว

“ผมไม่ได้เกลียดชุดคุณ ตอนนั้นผมแค่คิดว่ามันไม่เหมาะกับการทำงาน คุณอธิบายให้ผมฟังแล้ว ผมก็ปรับความเข้าใจตามนั้น ทั้งหมดนั่นไม่ได้หมายความว่าผมไม่ชอบชุดนั้นสักหน่อย” ฉันตวัดสายตามองเขา “ก็แค่เล่นคำน่า” เขาไม่ตอบ ฉันเลยอ้อยอิ่งไปอีกนาทีก่อนจะครางออกมาอย่างยอมจำนนแล้วลงจากรถในที่สุด

“เฮ้อ ก็ได้ มาสิ ไปกัน” เราเดินขึ้นไปข้างบน โดยมีลูคัสเดินตามหลัง พอถึงหน้าประตู ฉันก็หยุดแล้วหันไปเผชิญหน้ากับเขา เอามือเท้าสะเอว

“ห้าม. พูด. สัก. คำ. ได้ยินไหม” ฉันพูดอย่างข่มขู่ เขาพยักหน้าเงียบๆ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าอยากรู้อยากเห็นเต็มแก่ ฉันไขกุญแจเปิดประตูแล้วให้เขาเข้าไป ลูคัสก้าวเข้ามาข้างในแล้วกวาดตามองไปรอบๆ สีหน้าอ่านไม่ออก

“มัน... สีสันจัดจ้านดีนะ...” ในที่สุดเขาก็พูดออกมา และฉันก็หรี่ตามองอย่างเตือนๆ อย่าให้มันมากไปนักนะ แต่ก็ต้องชมเขาที่รีบหุบปากฉับ

เขาพูดไม่ผิดหรอก อพาร์ตเมนต์ของฉันสีสันจัดจ้านมาก ผนังเต็มไปด้วยโปสเตอร์กับงานศิลปะน่ารักๆ ตลกๆ โซฟาคลุมไว้ด้วยผ้าห่มกับหมอนอิงสีสดใส โต๊ะกาแฟเป็นสีม่วงเจิดจ้าและมีเทียนไขที่ละลายไปแล้วครึ่งหนึ่งวางกระจัดกระจาย และที่ขาดไม่ได้เลยก็คือไฟประดับนางฟ้าของโปรดของฉัน บ้านของฉันเป็นสถานที่ประเภทที่ถ้าไม่ทำให้คุณทึ่งไปเลย ก็คงทำให้คุณรู้สึกว่าต้องงีบสักพักเพื่อฟื้นตัวจากข้อมูลประสาทสัมผัสที่ถาโถมเข้ามา

“นายไปพักบนโซฟาได้” ฉันพูดพลางชี้ไปทางนั้น

“มีผ้าห่มกับหมอนอยู่ตรงนั้นแล้ว ฉันไม่ค่อยมีอะไรหรูหราสำหรับแขกหรอกนะ” ลูคัสแค่พยักหน้าแล้วนั่งลงบนโซฟาสีสดใส “ไม่เป็นไรครับ ผมขอบคุณสำหรับสิ่งที่คุณทำให้นะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจอย่างน่าประหลาด ฉันถลึงตาใส่เขา ฉันไม่อยากให้เขามาซาบซึ้งอะไรทั้งนั้น ฉันอยากให้เขาหายตัวไปเลยต่างหาก

“ห้องน้ำอยู่ซ้าย ห้องฉันอยู่ขวา ห้ามเข้าห้องฉันเด็ดขาด ส่วนครัวอยู่ทางนั้น” ฉันพูดพลางชี้ไปยังประตูแต่ละบาน

“ทีนี้ ถ้าไม่ว่าอะไร ฉันจะไปสลบสักสามชั่วโมง แล้วเดี๋ยวจะกลับออกมาดูว่านายยังไม่ตายคาโซฟาไปซะก่อนหรืออะไรทำนองนั้น” ฉันพึมพำอย่างไม่สบอารมณ์

“ได้เลย” เขาตอบรับอย่างง่ายดาย ฉันขมวดคิ้ว ทำไมเขาถึงเอาแต่เห็นด้วยกับฉันนะ มันแปลก มันไม่ตรงกับภาพในหัวที่ฉันสร้างขึ้นมาเลย แล้วฉันก็ไม่อยากจะเปลี่ยนมันด้วย ฉันมีความสุขดีกับการตัดสินเขาและโกรธเขาต่อไป ขอบใจมาก ฉันไม่พูดอะไรอีก หมุนตัวบนส้นเท้าแล้วเดินกระทืบปึงปังเข้าห้องไป ปิดประตูตามหลังเสียงดังปัง ฉันเตะรองเท้าทิ้ง แล้วก็ทิ้งตัวลงบนเตียงโดยไม่คิดจะเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยซ้ำ ความง่วงอยู่ใกล้แค่เอื้อมจนแทบจะลิ้มรสมันได้ ฉันเริ่มเคลิ้มหลับ

แล้วลูคัสก็กรีดร้องขึ้นมา

ฉิบหาย